Isidoor

Op een koude morgen in januari ging de telefoon. Of we iemand konden helpen die met zijn camper èn barsoi in het middellandse zeegebied was gestrand. Het hoe en wat van de misère bleef was onduidelijk maar wel was duidelijk dat de eigenaar zodra hij weer in Nederland was afstand wilde doen van Hector, een reu van ruim drie jaar.

De eigenaar wist na korte tijd toch weer Nederland te bereiken en we spraken af op het station van Zwolle. De ophaler – niet te verwarren met uithaler…- had foto’s van de hond gezien en had geconcludeerd dat deze niet zo heel groot was. Nou, dat was verkeerd geconcludeerd: een reusachtige barsoi schreed door de gangen van het station en stak zelfs boven de kaartcontroleautomaten uit. De arme hond kon dan ook maar met moeite in de voor hem gereedstaande auto wurmen. Blij dat hij lag!

Hector ging eerst in opvang bij een geroutineerd opvanggezin. Dat was geen overbodige luxe want Hector had niet veel geleerd in zijn camperleven. Met name was lastig dat hij weinig ervaring had opgedaan met andere honden. Zijn enorme lijf en zijn wat onbenullige, maar wel enthousiaste gedrag viel niet bij alle soortgenoten in de smaak. Maar de opvangzussen hadden wel snel door dat hij eigenlijk best okay was; er ontstond zelfs grote genegenheid tussen de reus en zijn frêle whippet. Die konden werkelijk uitbundig met elkaar spelen. De afghaan was wat afstandelijker, maar naar goed afghaans gebruik was zij meer van leven en laten leven.

Maar ja, op een goed moment moet er toch een definitieve plek gezocht worden en die diende zich aan. De laatste afghaan was gestorven en een leven zonder hond was toch ook geen doen.

De opvangmoeder stopte Hector in de auto -een beter passende dan de auto waarmee hij in Zwolle werd opgehaald- en bracht hem naar zijn nieuwe huis. Daar gaat hij inmiddels door het leven als Isidoor. Hij is hond alleen en we denken dat hij dat eigenlijk meer dan prima vindt. Hij heeft een voor Nederlandse begrippen waanzinnig groot en omheind terrein tot zijn beschikking, waar hij dan ook dankbaar gebruik van maakt. Lekker een stukje meerennen met op het naastgelegen fietspad voorbijzoevende fietsers, al dan niet met begeleidend geblaf. Of argeloze voorbijgangers op het zandpad zowat de doodschrik aanjagen door plotseling aan te komen rennen. Allemaal vermakelijke bezigheden.

Zet ‘m op, Isidoor! We hopen dat je een lang en gelukkig leven zult hebben!