Taras

Half december 2021 verscheen deze enorme barzoiheer met even enorm kromme poten op het toneel. Zijn mensen gingen scheiden en er was in de nieuwe -gedeelde- behuizing geen plaats voor de ruimteverslindende hond. En zo kwam hij in opvang bij een van onze opvanggezinnen. Vergeleken met de aanwezige afghaan en grippet was het wel even wennen! Zonder noemenswaardige inspanning verzamelde hij alle eetbare dingen van het aanrecht, die hij in dezelfde beweging verslond. Na een tijdje gingen toch de alarmbellen wel klinken als hij quasi-achteloos een rondje door het huis richting keuken ging lopen…..

Hij is helemaal nooit voorgesteld op onze site omdat we stiekem al mensen in gedachten hadden voor hem. Na een wat gemene promotieronde naar deze lieve mensen, die eerder hun geliefde afghaan hadden moeten laten inslapen, werd er een kennismakingswandeling op het strand van Monster georganiseerd. U vraagt zich misschien af of deze mensen wel een barsoi wilden hebben, maar het allereerste contact dat we jaren geleden ooit hadden ging toen echt over een barsoi. Tijdens het gesprek destijds viel de bemiddelaar op dat de vrouw in kwestie op de een of andere manier zelf iets van een afghaan had: onafhankelijk, slim en beschaafd. Het werd een afghaan.

Intussen hadden we Arrow als ook een onafhankelijke, slimme en redelijk beschaafde barzoi leren kennen en alles leek toch heel aardig te passen. Zijn enige minpuntje is dat hij nog wel eens teruggefloten moet worden als hij met zijn enorme lijf op een andere, onbekende hond afrent. Gelukkig luistert hij bijzonder goed…. Als hij de hond eenmaal kent dan is er verder niks aan de hand.

De kennismaking in Monster verliep voorspoedig; in de strandtent wierp hij zich vol overgave op zijn nieuwe mensen en de beslissing was snel genomen: zodra het affreuze vuurwerkgeweld in Scheveningen geweken was, zou Arrow zijn intrek nemen in het nieuwe huis -lekker dicht bij het strand….

En zo geschiedde.

Arrow werd opgehaald en tijdens de koffie nodigde hij zijn nieuwe mensen uit lekker bij hem op de bank te komen zitten. Na de koffie wist hij niet hoe snel hij zich in de auto van zijn nieuwe mensen moest wringen. Dat zien we zó vaak: hond weet dat de nieuwe mensen goed zijn en dan springt hij of zij meestal met een vaartje in de nieuwe auto. Deuren dicht, en rijden maar! (Zodra ze in de buurt van het nieuwe huis komen, gaan ze demonstratief staan, voor het geval je vergeten zou zijn waar je woont …)

Er werd nog was gediscussieerd over de naam, maar uiteindelijk viel de keus op Taras. Taras bleek in zijn nieuwe huis zijn oude inzamelgedrag onverminderd door te zetten. Niets, letterlijk niets was veilig voor hem: olijven, druiven, zakjes, pakjes, kartonnetje, boodschappentassen, alles had zijn onverdeelde belangstelling.

Helaas heeft Taras maar relatief kort van zijn nieuwe huis, en het samen met zijn mens op de bank liggen en de krant lezen op de bank, kunnen genieten. In 2024 ontwikkelde hij een zeer agressieve vorm van botkanker en zijn personeel had geen andere mogelijkheid dan hem te laten inslapen. Taras danst nu, met zijn kromme poten, samen met andere windhonden die hem voorgingen ongetwijfeld elegant en tevreden over de eeuwige jachtvelden.